Nog één keer liep ik door de kamers van mijn ouderlijk huis. Een huis dat altijd gevoeld heeft als een warme deken. Eén stap over de drempel en de schouders omlaag. Een huis dat mijn thuis was vanaf mijn 6e levensjaar. Een huis vol herinneringen. Gelach en tranen. Tussen deze muren groeide ik op van een kind naar een vrouw. Hier worstelde ik met levensvragen. Met vragen over ‘wie ben ik’ en ‘mag ik er zijn?’. Het was een plek om naar toe te vluchten, als kind als ik me onveilig had gevoeld op school en als jongvolwassene als de druk van het op eigen benen staan me even te veel werd. Een veilige haven waar ik lang naar terug verlangde als ik er van weg was. Een huis waarin ik allerlei gevoelens voor het eerst voelde. De pijnlijke gevoelens en ook de kriebels in mijn buik. Een huis van dansjes oefenen voor de spiegel, bij mijn ouders in bed kruipen, poppenkinderen verzorgen, dromen over de toekomst, huilen over onbeantwoorde liefdes, de eerste kus en puberale ruzies waarna ik dacht dat het nooit, maar dan ook nooit, meer goed ging komen. En toch kwam het goed. Want in datzelfde huis liep ik jaren later in een witte jurk en met mijn stralendste lach van de trap af en begon die magische dag met de man van mijn leven.
Eigenlijk, ja eigenlijk, zijn het maar een paar stenen op elkaar. Wat ramen en deuren en een dak. De veiligheid die ik hier voelde, de warme deken, die lag niet in die gestapelde stenen, maar was er door mijn ouders. En terwijl ik afscheid nam van alle ruimtes van dit huis, met tranen die over mijn wangen stroomden, wist ik ook dat ik nog altijd thuis mag komen bij mijn ouders, en hoe dankbaar ik daarvoor ben. Niets is vanzelfsprekend. Niet dat mijn thuis een warme deken was en niet dat ik nog altijd herinneringen kan maken met mijn ouders. Ik huil tranen, tranen van herinneringen, tranen van afscheid, tranen van nooit meer lopen in dit bijzondere huis, tranen van dankbaarheid voor wat was en wat nog is, tranen van het besef van hoe ik in dit huis mocht groeien, tranen van loslaten en tranen van geluk dat ik nu mijn eigen warme deken en thuis heb mogen bouwen, tranen van dag fijn huis, dank je wel. Tranen van dank je wel voor alles.
Button